Autonome liefde.

Ik las een boek over liefde,
liefde als vraag,
liefde als antwoord.
Liefde in verhouding tot eenzaamheid.
Dat zou het antwoord moeten zijn
Dus liefde als invulling op eenzaamheid.
Maar kán liefde een antwoord zijn op die eenzaamheid?
Ik denk ja maar dan zou liefde autonoom moeten zijn.
Los van conventies.
Vrij.
Hoe vaak is hier sprake van?
Ik denk zelden.
Liefde vaak verward met gewoonte,
afhankelijkheid,
economisch,
maatschappelijk,
vermeende verantwoordelijkheid.
Maar de liefde zelf?
De liefde aan jezelf?
Sprake van een soort verraad,
verraad aan de autonomie van liefde,
dus verraad aan jezelf…