Rommel.

Gisteren bij twee oude vrienden.
Een gepensioneerde directeur aan een oude tunesier.
Spelletje Rummicup in een park.
Gesprekken, eten, drinken en gelachen.
De oude Tunesiër vertelde over de oorlog.
Hoe hij als negen jarige gevoetbald heeft met die aardige
Rommel.
Ik zeg Rommel?
Toch niet die veldmaarschalk van Hitler?
Ja die.
En jij hebt daarmee gevoetbald?
Ja natuurlijk het was een hele aardige man.
Wat wist ik; ik was negen!
Hij had het douanegebouw bezet waar mijn vader douanier was.
Plots kreeg ik een soort euforisch gevoel over me.
Ik sprak een man die een figuur gesproken heeft die ik
alleen van de geschiedenisboeken ken.
De leus van Nazi Duitsland: “Ein Platz unter der Sonne”.
Dat de Duitsers ook iets van de koloniale “koek” wilden hebben.
Gek de confrontatie met een stukje wereldgeschiedenis op
een mooie zondag in juni.
En ik maak deel…