Het goede van zelfhaat.

“Onze obsessieve pogingen onszelf te
verbeteren, worden veroorzaakt door zelfhaat”.
Woorden; niet van mij hoor maar van A.H. Almaas.
Irriteerde me eigenlijk deze woorden.
Een negatieve gedachte ligt hier aan ten grondslag denk ik.
Mijn eerste reactie is ook van: logisch die Almaas is
psycholoog. En ik heb nog nooit een psycholoog kunnen betrappen
op enige positieve gedachte.
Maar goed dit is kort door de bocht.
Door zijn uitspraak zet hij echter vele gehandicapten weg
alsof zij puur uit zelfhaat zich proberen te verbeteren.
Almaas, zo mag ik hopen, zal het anders bedoelen.
Toegegeven mijn revalidatie was een absolute obsessie.
Maar juist die obsessie bracht me, letterlijk en figuurlijk, vooruit.
Uit zelfhaat?
Ik denk verre van, veel eerder de onmacht en afhankelijkheid.
Afhankelijkheid van god en de wereld om bijvoorbeeld gewoon
naar de WC te kunnen.
Zelfhaat als je bijna op kop in de WC ligt als je gewoon je kont
probeert af te vegen?
Ja geloof maar dat het een soort zelfhaat werd met zo’n onhandigheid.
Toegegeven in dat opzicht heeft Almaas weer gelijk.
Die zin van Almaas zet ik hier nu neer in een lege ruimte en haal ik het
waarschijnlijk geheel uit de context.
Ik zou meer van hem moeten lezen om een oordeel te kunnen vellen.
Ik hoop dat Almaas mij mijn zelfingenomenheid vergeeft.
Toch; mijn irritatie voelt wezenlijk…