Ravel.

Ik hoorde twee cabaretiers over hun mide-life crisis.
Hun wanhopige zoeken naar “het”.
Hun vergelijk met Maurice Ravel.
Het viel dus van hen eigenlijk wel mee.
Ravel kon als gevolg van hersenletsel niet meer componeren.
Hem was ontnomen wat hij het liefste deed.
Componeren van muziek.
Maar misschien had hij al zijn beste stuk geschreven.
De Bolero.
En hoefde hij niets meer te componeren.
Heeft ieder mens een taak of missie hier te voldoen op de aarde?
En als hij dat volbracht heeft kan hij dan stoppen met leven?
Hij is zo gezegd klaar.
Of moet hij leren,
leren om te gaan met de opgeworpen hindernis of handicap?
En dan als hij die lering getrokken heeft?
Krijgt hij dan een nieuwe kans?
Of is de lering nu juist hoe je een nieuwe kans voor jezelf kunt creëren?
Is er dan ook iets wat je stuurt of tenminste een richting aangeeft?
Ik neem nu Ravel’s Bolero maar misschien was nu juist zijn missie
op deze aarde om een piano stuk te schrijven voor zijn vriend met slechts
èèn hand.
Ravel’s “master-piece”.
Tja,
mijn “master-piece” is dat Fanfare?
Ik kon het juist schrijven door mijn hersenletsel en al haar hindernissen.
Heb ik daardoor mensen kunnen helpen?
Nouja ik heb in ieder geval enig stof doen opwaaien.
Zij het bescheiden van aard.
Ben ik nu klaar op deze wereld?
Ik weet het niet.
Wel voel ik wat ik denk dat Ravel gevoeld heeft.
Iets is mij ontnomen.
Iets heb ik gewonnen.
Maar ik ben nog niet klaar…