Vrijheidsgevoel

Een feestje.
Een groepje mannen van in de veertig.
Hun auto, allemaal trotse bezitters van ruime middenklassers of groter.
Vinex woning, hippe vrouw met hippe kinderen.
Ieder jaar op vakantie en op wintersport.
Carrière, bla, bla.
Och ja een motor hadden ze nog niet.
Maar die hadden ze natuurlijk snel gekocht.
Wel vervelend, het motorrijbewijs kun je nog niet kopen.
Het aantal cc’s van de motoren steeg met het aantal cc’s bier dat ze dronken.
Daar kwamen de sterke verhalen.
Meteen maar ‘n 1000 cc’tje gekocht.
Hoe hard ie wel niet kon.
Ik zei niets,
niets.
Ik dacht aan mijn eerste 400 cc éénpitter bij elkaar gespaard met vakantiewerk.
Wel een top van 110 – 120, so!
Het uren sleutelen om het “ding” op de weg te houden.
De meelijwekkende blikken van die nu veertigers als ik toen mijn motorkloffie aantrok.
Toch een vreemd volkje die motorrijders.
Beetje armoedig…….
Ze gingen met z’n allen een weekendje toeren, een paar honderd kilometer.
Ze keken mij weer meelijwekend aan, jij, als je weer een beetje kunt rijden
kun je ook mee.
Ik knikte, weet je, tijdens mijn Marechaussee opleiding op een R 80 een wheely maken was best wel moeilijk.
Cardanaandrijving hè maar dat snappen jullie wel.
Ze knikten zwijgend.
Een paar dagen later.
Mijn oude vriend kwam op de motor.
We reden weer samen.
Voor het laatst,
20 jaar terug.
De militaire colonnes.
Op die oude R 80 en V 50’s met loeiende sirenes, de 2 cilinders tot aan de toerenbegrenzers.
Wel gedacht dat je weer ooit motor zou gaan rijden, zei m’n vriend.
Dat ongelooflijk vrijheidsgevoel…………..