Gezien voelen.

Werd uitgenodigd aan tafel met verschillende mensen.
Vijf mannen, één oudere vrouw.
Dronken allemaal koffie.
Een oudere man zat een beetje afzijdig.
Of zaten de andere afzijdig van hem?
Niemand sprak hem aan.
Ook hij sprak niemand aan of nam deel aan het gesprek.
Nog één stoel resterend;
voor mij.
Naast de man.
Hij keek mij aan,
ik hem.
We voelden,
elkaar.
Ik te lang in het wereldje van hersenletsel.
Herkende CVA.
Een moordenaar van al wat een mens eerbaar maakt.
Ik voelde zijn eenzaamheid.
Een soort van eenzaamheid die mensen stuk maakt.
Hen niet meer volwaardig maakt.
Ik zag een man die stuk was.
Ik zag een man met trots.
Een trots zonder bevestiging.
Ik sprak hem aan.
Het gesprek liep aanvankelijk moeizaam.
Een beetje onsamenhangend dus ik stuurde hem.
Hij bloeide als het ware weer op.
Op zijn strak en emotieloos gezicht verscheen plots een glimlach toen ik
later van het groepje mensen en hem in het bijzonder afscheid nam.
Hij voelde zich weer even gezien…….