God aan het kruis.

De kerk.
Ik kom er nooit.
Als ik er kom.
De aanleiding nooit leuk.
Eigenlijk alleen nog voor overlijden of,
of herdenking voor de overledene.
Meestal duurt zoiets een uur.
Een uur luisteren naar een meestal oude man.
De pastoor.
Nooit een bevlogen verhaal maar altijd treurnis.
Waarom niet een keer over blijdschap?
Altijd over lijden en het geluk hiernamaals.
De kerk hangt ook vol van diep treurige beeltenissen.
Dan de rituelen met een beker wijn voor de pastoor en een
krekkertje voor ons.
Uuuh, hostie.
Moest aan mijn oma denken die zei eens:
ik heb God vroeger van het kruis gebeden en nu,
nu wilde ik dat ik het gedaan had.