Rots in de branding.

Ja dat is ze.
Ken ze al mijn hele leven.
Eigenlijk nooit rust.
Dus niet bepaald het oog van.
Nee eerder de orkaan zelf.
Haar motortje liet het dit jaar even afweten.
Zoals altijd met een lach; niets aan het handje.
Rustig doorgaan.
Naja rustig,
ze is zoals ze is.
Zelfs sterke rotsen in de branding willen even,
even geen sterke rots meer zijn.
Willen of niet meer kunnen?
Ik denk dat laatste.
Het is goed moe…….