Nutteloosheid van verhalen.

Ja ik zit in de knoop.
In de knoop met mijn verhalen.
Het is als of een god over mijn schouders mee kijkt.
Ziet wat ik schrijf.
Ziet hij ook wat ik denk?
Een denkbeeldige god want die god ben ik zelf.
Zoveel verhalen.
God kent mijn verhalen.
Wat heeft God aan verhalen die hij al kent?
Het geeft het nutteloze aan van de verhalen.
Misschien wel het nutteloze van mijn schrijven,
mijn bestaan.
Ik schrijf over het mooie, over de pijn.
Ik geef zo een inkijkje voor voyeurs.
Een liefdeloos voyeurisme.
Ze weten niet.
Want zouden ze verhaal kennen achter het verhaal?
Beseffen ze dan het nutteloze?
Schreeuwen ze dan om het leven?
Of om de dood?
Of is het zoals het is;
nutteloos?