Verdriet.

Beetje een heftige week gehad.
Het verlies van Pepper en dan,
dan het verschrikkelijke besef.
Zo bepalend voor mijn dagritme.
Het leven gaat gewoon door.
Ja diepe verdriet.
Mag ik, kan ik zoveel verdriet voelen bij het verlies van een hond?
Het is uiteindelijk maar een hond en geen mens.
Deze gedachte geeft een schuldgevoel naar Pepper maar ook naar mensen.
Natuurlijk mag ik dit verdriet voelen en wie kan bepalen waar ik verdrietig om ben?
Of waarom ik mag rouwen,
hoe lang en hoeveel?
Ik heb soms het gevoel dat mensen het recht denken te hebben te kunnen bepalen
hoe en wat rouwen voor iemand is.
Hoe hij/zij daar uiting aan geeft.
Aan emoties van verdriet maar ook van liefde.
Voor ieder persoonlijk.
Ik merk dat elk verdriet me ook weer sterk maakt.
En nee zeker niet onverschillig.
Het is waardevol en laat me weer dankbaar zijn.
Dankbaar voor het leven…….