Pepper.

Vrijdag begroette hij me nog kwispelend en blij toen ik binnen kwam.
Plots zakte hij door zijn poten in en maakte hele vreemde bewegingen.
Ik schrok me wild en wist totaal niet wat te doen.
Op de knieën naast hem.
Vertroetelde hem en sprak lieve woordjes tegen hem.
Langzaam hervond hij zich en ging in zijn hokje.
Zijn plaatsje.
Toen ik in het kantoor aan het schrijven was, stond hij plots naast me.
Duwde zijn neus onder mijn arm alsof hij wilde zeggen: kom baasje, kom.
De volgende dag kwam hij niet meer uit zijn hokje.
Uiteindelijk wist ik hem er toch uit te krijgen.
Paar meter uitgelaten maar hij viel om de paar meter om.
Terug op zijn plaatsje in de gang.
Ik ging in de keuken zitten maar als snel kwam hij uit zijn hokje.
Hij heeft de hele dag aan mijn voeten op een kussen gelegen.
At niets, dronk niets, zo nu en dan kwispelend als ik hem aansprak.
Zondag een zware dag; het ging niet meer, toch maar de dierenarts gebeld.
Keuze voor……
Ik heb hem ooit in een opwelling gekocht bij een varkensboer in Elzendorp van de
eerste centjes van mijn boek.
Senno was de afsluiting van mijn revalidatie, Pepper onlosmakelijk deel van het begin
van mijn boek en nieuw leven.
Hij was er altijd, altijd,
14 jaar en 5 maanden lang.
Altijd blij en energiek.
Deel van mijn leven, ons leven.
Hij is vandaag waardig in alle rust gestorven.
Ik zal je missen trouwe vriend…….