Afscheid van een stukje leven.

Ja hij is mijn Maître sinds augustus 2006.
Hij neemt nu afscheid.
Ik heb in 37 jaar 3 Maîtres gehad.
Geen waar ik 12 jaar lang zo intensief mee heb samen gewerkt als met hem.
Mijn eerste als 16 jarige een gepensioneerde leger sport trainer en Maître.
Hij leerde me de oer oude schermtechnieken op de sabel.
Wie kent nog de coupe Banderole?
Striemen op mijn lijf met die ouderwetse katoenen vesten.
Kapotte bakelieten knopen die om me de oren vlogen bij een treffer
Ja hij leerde mij houden van de sport, het elan, oude scherm etiketten.
Wie weet nog wat te doen als je de tegenstander het wapen uit de hand slaat?
Mijn tweede maître leerde mij de psychologie van de sabel.
Het vormde mij als schermer maar zeker ook als mens.
Afscheid van deze Maîtres ging in de flow van mijn leven.
Nu voelt het anders.
Hij stond aan de wieg van mijn weer kunnen schermen;
stond aan de wieg van de wederopstanding van mijn lijf.
Hij had echt begrip voor mijn letsel en de daarmee samenhangende schermtechnische
problemen.
Nam afscheid van mijn geliefde wapen de sabel.
Leerde me Degen schermen maar zeker weer schermen zoals het in de basis moet.
Mijn lichaam die niet meer wilde, niet meer kon.
Door hem ben ik weer wedstrijden gaan schermen.
Hij is onverbiddelijk, hard en misschien ouderwets.
Wel het enige goede voor mijn opstandig lichaam.
Ging diep, ging stuk.
Oekraïner maar eigenlijk een echte Rus in hart en nieren.
Een top trainer zijn sporen verdiend in Rusland en Duitsland.
We begrijpen elkaar door en door.
Mijn lichaam is stuk en weet al langer dat ik moet stoppen.
Een constante pijn.
24 jaar tot het uiterste gegaan tegen de wil en kunnen van mijn lijf.
Het is goed;
ik neem afscheid van mijn Maître als wel van mijn sport waar ik zoveel van houd;
vaarwel schermen,
vaarwel Alexander…….