Laven.

“Ik probeer mijzelf en de wereld te begrijpen door de schrijven”.
Nee deze zin is helaas niet van mijzelf maar van Henk van Straten.
Maar hij zegt precies zoals ik ook over mijn schrijven denk.
Van Straten verdiend er zijn geld mee en ik?
Helaas geen cent.
Een enkele keer een leuke reactie van een van mijn lezers.
Wat me ook weer tot schrijven aanzet.
Mijn geest eigenlijk een onuitputtelijke bron.
Een bron steeds weer aangevuld met meer,
meer kennis, meer ervaringen, meer voelen.
In mij een niet te stillen honger.
Honger naar,
waar naar eigenlijk?
Brengt het me ergens naar toe?
Doet me eerder vertwijfelen,
dat desolate, beseffen,
de leegte of leemten,
in mijn kennis.
Het schrijven brengt me dichter tot mijzelf.
Ik als persoon die door de dood een soort van zelf is geworden
die de connectie verloren is naar een werkelijkheid.
Misschien wil ik die werkelijkheid niet weten.
Verschuil ik me achter een façade dat ik liefde noem.
Niet meer dan opportunisme of het ware,
ware zijn boven de dood.
Daarin ligt omsloten mijn ik.
Als een kleinood die ik wil delen.
Nee koesteren,
verheven boven de dood,
ja een bron,
bron van liefde waaruit ik me steeds wil laven.