Tragiek van het verlangen.

De tragiek van het geschreven woord.
Misschien wel van het niet geschreven woord.
Voor altijd,
voor altijd,
gebrandmerkt als een kus van een onbekende vrouw.
Haar willen begeren,
begeren, begeren tot het einde van de nacht.
Haar geur,
haar warmte,
haar zachte huid.
Ik zou met ze willen,
willen slapen,
samen en dan,
hand in hand,
me beseffen dat de onbekende vrouw,
bekend en ik haar voel,
voel als woorden,
woorden van verlangen,
mooier, mooier dan,
Bezitten?
De tragiek van het verlangen,
het niet bezitten…