Voetstappen in de sneeuw.

Ik zit in de kamer bij de tuindeuren.
In het kacheltje brandt een lekker vuurtje.
Ik lees, schrijf, lees en denk.
Kijk en luister,
muziek,
klinkt in mijn oren als de zomer.
Het sneeuwt, dikke vlokken.
De tuin kleurt langzaam wit.
Maagdelijk wit.
Waarom eigenlijk maagdelijk?
Omdat de sneeuw nog niet bezoedeld is met voetstappen?
Als een meisje na de eerste keer intiem,
is ze dan bezoedeld?
Misschien gezien vanuit een geloofsovertuiging.
Maar eigenlijk is het toch een verrijking?
Voor haar maar ook voor hem.
Ik herinner mij vele eerste keren.
Want alle keren is als de eerste.
Voor mij omdat ik wil voelen,
haar voelen en is ze als sneeuw,
sneeuw zonder voetstappen…