Merci Oskar.

Ik kreeg onlangs het trieste bericht van het overlijden van Oskar Kardolus.
Telg van een befaamde Nederlandse schermfamilie.
Ik ken hem nu reeds 36 jaar.
Ik was 16 toen ik hem voor het eerst op de schermloper ontmoette.
Nou moet ik natuurlijk uit piëteit met Oskar zeggen hoe leuk dat was.
Maar helaas moet ik u vertellen; het was voor mij verre van leuk.
Puur in de sportieve zin gezien natuurlijk wel.
Maar het absoluut niet leuke was juist dat ik dik verloren heb.
In die tijd gewoon en niks niet elektrische melders en gedoe bij sabel.
Naja gewoon en geen gedoe, één hoofd secondant en twee secondanten bij
iedere schermer.
De discussies waren niet van de lucht, sterker als de voorzitter, de hoofd secondant, geen
orde hield werden het om ieder puntje debatten als in het Engelse Lagerhuis.
Ik denk dat ik daar voor het eerst de echte emoties zag van deze mooie sport.
Oskar doorgaans de rust zelve, stoïcijns, altijd geconcentreerd liet ook hij wel eens zijn
emoties vrij naar buiten.
Ik heb nooit van hem kunnen winnen op de loper maar ik zal ook helaas nooit meer van hem
kunnen verliezen.
Merci Oskar…

(Negenvoudig Nederlands kampioen sabel tussen 1982 en 1995).
(Den haag 21.12.‘56 – Zoetermeer 14.11.‘17).