Tand en #metoo.

Deze week een tand moeten laten trekken.
Ontstoken.
Fotootje.
Kreeg de keuze tand eruit voor 40 piek of een wortelkanaal behandeling voor 450 piek.
Ik lig daar op die martelbank, mond wagenwijd met verdoving.
Ik zeg met mijn half verdoofde bek ja fffdoei, ljaten sjitten,
ennuh die worftelkanfaal dinges natffulijk..
Hij peuteren om de pus eruit te laten breekt een stuk tand af.
Ja nu moet hij er wel uit zei hij.
Werd een marteling van bijna twee uur.
Ik dacht zo slecht is die tand dus nu ook weer niet.
Voelde me een beetje onderdruk gezet en in mijn machteloze positie heb ik maar toegezegd zonder dat ik er echt over na heb kunnen denken.
Ja eigenlijk had die man gewoon de macht puur door de situatie.
Nou heb ik een ingebakken wantrouwen tegen alles wat een witte jas aan heeft en zeker als ze meteen met spuiten, tangen en messen tekeer gaan.
Er is geen weg terug, hij is er uit.
De leegte die de tand achterlaat,
nooit meer te herstellen net als mijn vertrouwen in artsen.
Gek eigenlijk want toch hebben artsen tijdens voor mijn levens bedreigende omstandigheden ooit mijn “motortje” aan de praat weten te houden.
Maar goed toch laten ze me ook vaak voelen als #metoo net als nu met die kies.