Woorden en de beul.

Ik ben aan het schrijven.
Eigenlijk is het een zoektocht naar antwoorden.
Antwoorden op vragen die ik mezelf ooit gevraagd heb.
En nu weer vraag.
Als een verantwoording voor ooit gemaakte beslissingen?
Nee eerder voor duidelijkheid voor mezelf.
Ja ook op vragen die ik nooit gesteld heb.
Want zoals altijd roepen antwoorden nieuwe vragen op.
Ik kom steeds dichter tot mijn ware zelf.
Maar ik weet het niet.
Ik weet het gewoonweg niet.
Eigenlijk wil ik gewoon gelukkig zijn.
Hoeveel concessies moet ik daarvoor doen?
Concessies aan mijn waarden en normen?
Herdefiniëren van wat voor mij gelukkig zijn is?
Ja,
ja ik ben bang van wel.
Gelukkig zijn met de strop van de dood om mijn nek.
Wachtend op het teken van de beul.
Wat mij rest zijn woorden.
Zij moeten mij bevrijden.
Evenwel zijn ze ook mijn beul.