Verlangen.

Soms worstel ik met een gevoel.
Daden uit een soort opportunisme?
Maar op de keper beschouwd gewoon uit liefde.
Ik kan dat gevoel anders niet duiden.
Moet ik mezelf pijn doen met iets dat buiten mij zelf ligt?
Ja daar is iets hogers,
wat dat is,
geen idee,
ik geef me over,
nee geen berusting eerder,
eerder een verlangen.
Verlangen naar iets dat nooit zal zijn.
Maar is het verlangen niet mooier dan het bezitten?
Toch zo nu en dan,
verlangen werkelijkheid,
doet me verlangen naar het moment.
Dat moment is zo mooi omdat het slechts een moment is.
Schuldgevoel?
Het maakt het moment stuk en daarmee een stukje van mezelf.
Ik blijf verlangen…