Het is.

Zomaar een dag.
Ze was, is.
Heel even.
Onwennig en toch vertrouwd.
Op de heuvel in het park.
Hoge ramen in het restaurant.
We keken uit over het park.
De herfstzon scheen,
scheen in haar ogen,
ogen kleuren, kleuren,
ze lacht,
een lach van herkenning;
erkenning.
Ze weet, weet als geen ander.
Ik voelde rust,
rust omdat wij beide weten,
weten van elkaar,
een lange tijd en toch,
wij,
het is…