23 jaar.

Na ruim anderhalf weer naar een schermtoernooi geweest.
Ik had mijn lijf wat rust gegund.
Al 23 jaar tart ik het.
Ik heb er eerder over geschreven.
Ondergeschikt aan mijn wil.
Een zeer heftige en zware revalidatie.
Vele toernooien en op de mountainbike.
Ook na een schouderbreuk en wéér een gebroken rib.
Het was genoeg en terecht.
Een constante pijn in mijn lijf.
Ik gaf anderhalf jaar geleden eindelijk toe.
Geen schermen, alleen lichte training, en geen mountainbike meer.
Voel me fysiek nu top fit; ook geen pijn meer.
Voor het eerst geen fysieke strijd maar het moeilijkste;
mijn geest.
Zekers was het ook steeds een strijd met mijn geest maar
ging het “slechts” om de aansturing van mijn ledematen.
Aan concentratie kwam ik niet eens echt.
Hoe leg ik dat uit?
Mijn geest is een enorme “speeltuin” met miljoenen beelden
en ideeën daarbij de handicap om mijn lijf goed aan te sturen.
Mijn lijf is goed dus vele handelingen zijn automatismen geworden
zoals bij iedereen.
Simpel voorbeeld; denk u na over uw lopen als u loopt?
Ik denk het niet.
Nou zelfs daar moest ik over nadenken want anders zou ik vallen.
Laat staan een goede afwikkeling van een schermhandeling.
Veel trainen en nog eens trainen.
Zou het nu ook weer 23 jaar duren voor dat ik een toernooi win?