De niet gestelde vraag.

Lees in de krant over de treinkapers in ’77.
Molukkers kaapten toen een trein bij de Punt.
Ik schreef een aantal jaren terug een Spinsel hier over.
“Mijn volk”.
40 jaar na dato komt hier nog een rechtszaak over.
De nabestaanden van de Molukse kapers klagen de staat aan.
Alle 9 kapers werden gedood.
Men wil gerechtigheid.
Maar wat is gerechtigheid in dit geval?
Ik sprak ooit per toeval een oud marinier.
Hij vertelde over de actie.
Ik heb hem laten vertellen.
Niet de vraag gesteld die ik hem had moeten stellen.
Lees nu in de krant de naam van deze oud marinier.
Waarom zetten ze zijn naam in de krant?
Hij was als eerste in de trein bij de bevrijdingsactie.
Hij heeft ook als eerste een kaper dood geschoten.
Een jonge vrouw.
Ze was ongewapend.
Ongewapend.
Hij trof haar net iets boven de schaamstreek.
Waarom dit detail in de krant?
Dit had hij me toen niet verteld.
Uit gene?
Schuldgevoel?
Ik realiseer me nu dat ik nog nooit een mens heb gesproken
die een ander mens het leven heeft benomen.
Met ook nog die geschiedkundige lading.
Een heel vreemd gevoel maakt zich nu van mij meester.
Ja de kapers begingen een grote misdaad.
En de Nederlandse regering?
Zij begingen de grootste misdaad in 1600 met de VOC.
De schuldigen niet meer aan te wijzen.
De Molukkers hun bestaan ontnomen.
En de oud marinier?
Een mens doden is niet makkelijk.
Hij draagt dit trauma met zich mee.
Er zijn geen winnaars slechts verliezers…