Oprechtheid.

Lees iets van een oude Romeinse dichter.
Horatius.
Hij zegt: we liegen wat af tijdens ons leven.
Liegen om maar vooral in een goed blaadje bij de ander te staan.
Zijn stelling is daarom: onoprechtheid brengt je steeds verder
van de ander te staan.
Maar is dat ook zo?
In het dagelijks leven merk ik echter dat juist oprechtheid me
verder van de ander doet staan.
Zeker als er van een sterke liefde sprake is.
Een soort ondraaglijke licht zinnigheid van het leven dwingt me
naar de waarheid om dicht bij mij zelf te blijven.
Die licht zinnigheid maakt me vrij.
Echter sluit het ook wegen voor me af.
En is het dat waard?
Hoe groot opportunist moet je zijn?
Maar ik wil juist oprecht zijn.
Oprecht omdat ik mijzelf ‘s morgens in de spiegel recht in de
ogen wil aan blijven kijken.
Maar juist ook de ander.
Wat ben ik anders waard?
Wat ben ik dan waard?
Leugentje om best wil.
Maar wordt zo niet het hele leven een grote leugen?
Een leugen die jezelf gaat geloven als waarheid.
Ik weet het niet.