Maatschappelijke hoogvlieger.

Ik zoek dat ene.
Antwoord.
Maar voor dat er een antwoord is moet er eerst een vraag zijn.
Ja en die vraag roept weer een nieuwe vraag op.
Eerst zo’n soort herdefinitie van mijzelf.
Wie ben ik, wat ben ik?
Maatschappelijk gezien geen hoogvlieger.
Maar is dat nodig?
Nou ik denk voor een stukje eigenwaarde.
Natuurlijk ridicuul dat ik mij afspiegel tegen het leven van anderen.
Ja juist ik zou de laatste moeten zijn.
Toch is er een soort hang naar erkenning.
Ik kan ook niet bepaald bogen op een buitengewoon schrijverssucces.
Moet dan denken aan Kluun met zijn “Er komt een vrouw bij doctor”.
Een verhaaltje van, kort door de bocht, een rond neukende yup.
Seks sells; zeker weten, tienduizenden boeken verkocht.
Ja daar is dan natuurlijk nog dat tranentrekkende gevalletje van
zijn vrouw met kanker.
Nee ik zeg niet dat dat niet ernstig is.
Ze sterft uiteindelijk.
Nee in mijn verhaal heb ik niet lekker rond liggen neuken en was
ik dom genoeg om te blijven leven.
Niks nie zielig en zeker geen seks.
Tja dus amper een boek verkocht…
Zegt dat nou iets over de schrijver of juist over de lezer?
De ironie wil dat Kluun en ik ooit in het verleden voor de dezelfde werkgever
gewerkt hebben.
Nee niet de verzekeringsmaatschappij.
Maar moet een schrijver origineel zijn?
Ik denk eerder oprecht.
Tja en dan mijn successen met schermen heb ik ook al geen volle prijzen kast.
En van een carrière op gebied van een of ander werk kan ik ook al niet bogen.
Ja wat blijft er dan?
Liefde.
Door de liefde probeer ik te ontsnappen aan die belachelijke ratrace die
tegenwoordig het leven inhoud.
Langzaam krijgt de vraag vorm…