22/aug/16

Bijzondere gevoel.

Mijn vriend was jarig.
65.
Ken hem nu 34 jaar.
Vanaf mijn 16e.
16e?
Ja mocht toen brommer rijden zo kon ik iedere maandag naar Venlo.
De enige plaats bij mij in de buurt om te schermen.
Oude sabel van een militair.
Leren masker met die typische geur.
Oud pak, dik katoen met van die bakelieten knopen.
Ja die knopen wilden wel eens sneuvelen in de hitte van de strijd.
Nu ondenkbaar met de strenge regels van de FIE.
Maître Dolmans.
Statige oude heer.
Ja heer want hij leerde mij buiten technisch schermen ook
de heersende etiquette .
Ik herinner me zijn bulderende stem als ik het wapen van mijn
tegenstander uit zijn hand sloeg:
“Je pakt nu het wapen van je tegenstander op en reikt hem die
met het heft naar voren weer aan!”
Hij leerde me nog het oude technische sabel schermen.
De “coupe banderole” zal menig moderne sabel schermer nu de
wenkbrauwen doen fronsen.
Minder goed uitgevoerd zeer pijnlijke techniek voor de tegenstander.
Al snel werd het sabel schermen niet meer dan een snel uitgevoerde
flêche (loop aanval).
Nu gelukkig verboden bij sabel schermen evenals de kruis pas.
Maar goed mijn oude scherm vriend, 65.
Sabel schermen doen we niet meer samen.
De laatste keer toen hij 50 werd bij de kasteel tuinen van Arcen.
Als verrassing voor de gasten had hij een rond vlucht met een helikopter
bedacht.
Geweldig vliegen over het Limburgse Maas landschap.
Nee niets met sabel schermen vandoen.
Of toch?
Ik denk het bijzondere gevoel dat ik er bij krijg…


Reacties