Pijn.

Olympische spelen.
Ik zag donderdag een interview met de judoka Henk Grol na
zijn wedstrijd.
Ik werd er erg emotioneel van.
Hij had verloren.
Hij verwoorde zo mooi zijn nederlaag.
De man was stuk.
Ik voelde hem zo goed aan.
Het was alsof ik mezelf voelde.
Hij zei dat hij al meer dan 20 jaar 365 dagen paar jaar trainde.
Z’n lichaam was op, deed pijn, kon niet meer.
Hij wilde zijn lichaam nu eindelijk rust geven.
De interviewer vroeg door daar waar vragen verder overbodig waren.
Grol gaf eindelijk toe aan zijn lichaam.
Voor mij lag hierin zoveel herkenning.
Ook ik heb meer dan 20 jaar mijn lichaam opgejaagd na compleet stuk
te zijn geweest.
Kon niet meer lopen, niets.
Stond uiteindelijk met schermen op het voor mij hoogst haalbare niveau;
de Europese kampioenschappen.
Nee ik heb toen bij lange na niet gewonnen.
Maar gewoon het feit dat ik er stond.
Hoeveel meer had ik kunnen winnen?
Brak daarna mijn schouder met de mountainbike.
Ik ben toch door gegaan.
Stond zelfs tegenover Bas Verwijlen op de loper.
Ja slechts een vriendschappelijk wedstrijdje.
Toch; ik stond er maar mijn lichaam is na 20 jaar vechten gewoon op.
Vorig jaar gaf ik bij.
Geef hem eindelijk rust.
Het is een pijn in mijn lijf dat ik niet beschrijven kan.
Ik kan ook geen specifieke plek aanwijzen.
Het is een pijn die alles overheerst.
Bezit neemt van mijn wezen.
Geef ik me gewonnen?
Nee, nee want ik heb meer gewonnen dan een Olympische gouden plak.
Mijn lijf, mijn leven.
Grol ik begrijp je pijn; respect…