De illusie van hartstocht.

In navolging van mijn Spinsel van vorige week, “Bucket list”,
las ik een opmerkelijke zin van Emma Bovary.
Ze zegt tegen haar minnaar: – haar leven zonder gevaarlijke
illusies is een leven zonder hartstocht, een leven zonder smaak –.
Ze pleegt uiteindelijk zelfmoord.
Ook liefde is een gevaarlijke illusie.
Het kan je maken,
het kan je breken.
Ik heb het over de liefde tussen man en vrouw.
Maar wat zou het leven zijn zonder de liefde?
En wat zou de liefde zijn zonder hartstocht?
Liefde en hartstocht horen bij elkaar.
Maar wat is dan de hartstocht?
Liefde en hartstocht gaan zeker niet altijd samen.
Hartstocht binnen de liefde is dan vaak ook een illusie.
Eigenlijk is liefde zonder hartstocht een liefde zonder smaak.
De liefde is er maar er is ook niets méér.
Uiteindelijk is de liefde dan ook niet meer dan een illusie.
Hartstocht als rechtvaardiging van de liefde.
Of is het juist andersom en is de liefde juist de rechtvaardiging
van de hartstocht?
Het is een soort kip en het ei verhaal denk ik.
Hartstocht het toefje slagroom op de taart.
Geeft het leven smaak.
Dat is geen illusie…