Conventies en liefde.

Het is stil.
Zo stil daar waar ik wil horen.
De stilte is mijn vriend.
Het geeft me rust.
Daarom zou ik niet weten het gevoel.
Want ik kan niet slapen van die stilte.
En ik weet ik kan schreeuwen.
Eerder zacht huilen.
De liefde in zijn oneindigheid;
toch eindig?
Houd me vast want ik val.
Ze zeggen dat het slijt.
Daarom niet minder pijn.
Meer dan mijn best kan ik niet doen.
Meer dan mezelf kan ik ook niet zijn.
Wat is de liefde waard als het daar niet tegen bestand is?
Eerlijk en oprecht sta ik,
sta ik voor de liefde die ik geef.
Ja en ik durf die liefde ook te nemen.
Durven omdat ik eerlijk wil zijn naar mezelf.
Maar vooral ook omdat ik eerlijk wil zijn naar jou.
Niet te laf om voor de liefde die ik voel te kiezen.
Geen conventies; enkel liefde…