Zelf gekozen dood.

Het trof me.
Wim Brands overleden.
Zelfdoding.
Een gevierd programma maker “boeken” van de VPRO.
Iedere zondag morgen keek ik.
Zijn filosofische benadering van schrijvers.
Ook hij schrijver en dichter.
Hij begreep schrijven is kunst, is werken, is leven.
Ondanks zijn succes enorm depressief.
Als laatste toevlucht de dood.
Alsof de dood het antwoord is op het niet begrepen worden.
Begrepen door je lezers.
Het schreeuwen naar erkenning.
Ook Joost Zwagerman, schrijver en dichter eerder dit jaar.
Ik voel hun wens voor de dood,
voel hun worsteling met zichzelf.
Het gemis aan erkenning.
Terwijl juist zij die erkenning hadden.
Een soort minachting naar hun lezers.
Want zij begrepen niet,
zagen niet,
namen slechts tot zich en vergaten dan weer.
Wat blijft zijn de boeken.
Slechts interessant als nieuwe gedachten.
Eenmaal gelezen achterblijvend op een stoffige boekenplank.
De wereld verandert niet.
De schrijver verandert,
Schrijft, wordt gelezen.
Sterft een zelf gekozen dood…