Die ene vraag.

Uren, uren zit ik achter mijn laptop.
Ik schrijf, schrijf.
Ik lees, herlees en;
schrap, schrap.
Wis mijn hersenspinsels.
Wat brengt mij zo’n dag schrijven?
Uiteindelijk slechts lege pagina’s.
Een onvoldaan gevoel.
Troost me met de gedachte van Müllisch, hij zei:
schrijven is de kunst van het weg laten.
Of hij daarmee mijn lege pagina’s bedoelde betwijfel ik.
Maar wat wil ik dan?
Ik ben geen broodschrijver ik schrijf enkel om het schrijven zelf.
Wie is geïnteresseerd wat mijn geest te berde brengt?
Laat staan daarvoor betalen.
Zag een oude interview met Connie Palmen.
Haar debuut roman “Wetten” werd toen meteen een succes.
Ik heb het ook gelezen maar herinneren waarover het ging?
Dacht toen aan een gesprek met een goede vriend.
Over verhalen en literatuur.
Hij had het over het boek “Joe speedboot”.
Ik zei O dat boek van Tommy Wieringa.
Juist ja van hem.
Kan jij nog herinneren waarover het ging?
Nee totaal niet.
Precies; dat is slechts een verhaal.
Nee maar Wieringa wint de ene prijs naar de andere maar bovenal
hij wordt gelezen.
Zekers maar neem Vestdijk dat is literatuur dat vergeet je niet.
Nee maar ik heb eerlijk gezegd nooit Vestdijk echt gelezen.
Wie kan zich mijn verhaaltjes nog herinneren dacht ik toen.
Ik dacht plots aan “die Verwandlung” van Kafka.
Ik dacht ook aan “de verwoesting van Hyperion” van Raes en
aan “Elementaire deeltjes” van Michel Houellebecq.
Waarom?
Geen idee maar het is ook maar weer een Hersenspinsel van mij.
Toch bedacht ik plots wat die verhalen met elkaar te maken hebben.
Langzaam, heel langzaam vind ik,
vind ik mezelf terug in de literatuur als antwoord op die ene vraag:
Wie ben ik?