Toeschouwer van mijn bewustzijn.

Ik zat in het theater.
Eric Sauers.
Hij worstelt met zijn midlifecrisis.
Ik dacht aan de mijne.
Of ik die had.
Mensen die mij kennen denken ja.
Mijn leeftijd in ogenschouw nemend ook ja.
Maar te makkelijk.
Voor mij zat een stelletje.
Zij legt haar hoofd op zijn schouder.
Ze fluistert woordjes in zijn oor.
Ik dacht: Sauers hier gaat het om;
samen verliefd kijken naar een man in de midlife.
Deel van het geheel echter slechts als toeschouwer.
Ik dacht mijn probleem is gebrek aan identiteit.
Mijn hersenletsel ontnam mij mijn kader.
En nu zit ik hier luisterend,
luisterend naar een man met een duidelijke identiteit.
Zijn kader zijn beroep als spreker.
Ik zijn toeschouwer maar ook toeschouwer van mij zelf.
Ik had met Sauers op het podium willen ruilen.
Ook met de man die voor mij zat.
Ik de unanieme toeschouwer,
toeschouwer van twee verhalen die zich tegelijkertijd
voor mij afspeelden.
Tevens toeschouwer van mijn bewustzijn.
Niet het bewustzijn van de komende dood maar bewust
van de dood zelf.