15/feb/16

Liefde als een wals.

Ik schrijf,
schrijf mijn gevoel.
Een momentopname beschreven.
Niet altijd bewust van de impact.
Of toch maar niet bewust hoe gelezen.
Ik als schrijver,
schuldig,
schuldig van het níét schrijven,
het niet schrijven van wat ik precies bedoel.
Maar wat bedoel ik dan?
Mijn gevoel en alleen mijn gevoel.
Nee niet statisch.
Hoe kan het ook want het leven,
het leven is bij god niet statisch.
Mijn moment is niet het moment van de ander.
Als wel, zelden.
En dan,
dan alleen in de liefde.
Maar ben ik verantwoordelijk voor hoe de lezer het leest?
Zijn daar geen krachten waar ik geen invloed op heb?
Schrijven is voor mij liefde.
De liefde is als een wals zoals de Engelse psycholoog
Johnson in zijn boek ”Hou me vast” zegt.
Een liefdesrelatie is niet iets wat je kunt oplossen,
en daarna voorgoed opgelost hebben.
Het blijft veranderen, stromen, wervelen.
Soms ga je op elkaars tenen staan.
Maar je voelt elkaars ritme, gaat samen in de flow,
Soms is het alsof de ander naar totaal andere muziek
luistert.
Ik probeer te vinden,
het vinden van de juiste woorden,
het vinden van liefde.
Ja en ik heb gevonden in woorden en in jou.
Alsjeblieft wals verder met me…


Reacties