Stelpen.

De eerste kus was als thuis komen.
Thuis komen in een compleet nieuwe wereld.
Nieuwsgierig en onderzoekend vind je elkaar.
Vult elkander aan in de leegte die eens gegroeid is.
Je wilt die leegte ook opvullen voor de ander.
Maar het is niet jij die kan opvullen;
het is het groeien van de ander.
Je helpt elkaar groeien in de liefde.
Bouwt elkaar op tot grote hoogte.
Niet beseffend dat deze apotheose leidt tot bewustzijn.
Bewustzijn naar het afscheid.
Ook de angst voor dat afscheid maar minder,
minder groot dan de angst voor het zelf.
Het zelf veilig opgeborgen in het bekende.
Het bekende als een gevangenis.
Veroordeelt tot het slaafse bestaan van de correctheid.
Ja je likt nu je wonden na het avontuur.
Overtuigd van je juiste keuze.
Maar niet de wonden van het avontuur is de te genezen wond
maar wat dieper ligt in je zelf.
Het bloeden is ook niet te stelpen of je moet je zelf stelpen.
En wat blijft er dan over?
Ik denk een enorme leegte,
met niets, niets dan het verlangen,
verlangen naar jezelf wat je gevonden hebt bij die ander…