Verwelkoming.

Eerste week van 2016.
Begon eigenlijk meteen met een lezing.
Stond voor een volle zaal.
Ik voelde een nieuwe gedrevenheid in mijn verhaal.
Ik durfde me over te geven aan mijn geest.
Een soort eclectische overgave.
Niet dat ik me ooit beperkt heb tot één gedachtegoed,
maar ik gunde mezelf nooit de vrijheid hier in het
openbaar over te spreken.
Zeker niet voor een grote groep mensen.
Niet omdat ik niet durfde maar meer de onbetrouwbaarheid
van mijn geest.
Het heeft nogal de neiging zich te verliezen in een enorme
warboel van verhalen en kennis.
Het miste structuur.
Of ik had gewoonweg geen controle daar over.
Nu merkte ik voor het eerst dat ik het kon sturen.
Zeker mijn herstel is gebaseerd op juist het feit dat ik dat
wél kan maar daar zit ook iets dubbels in.
Ik weet ik spreek nu wartaal voor u.
Achteraf merkte ik dat ik mensen aan het modelleren was.
Overigens niet bewust van dit neuro linguïstisch trucje op dat
moment.
Mijn geest nam zich die vrijheid.
Een door mij gecontroleerde vrijheid overigens; de opdracht was
om daar een goed verhaal neer te zetten.
Het was een soort bevrijding van mijn oude ik als hersenletsel-
patiënt.
Ik herkende mijn oude ik van vóór mijn hersenletsel.
2016 een verwelkoming van mijn oude nieuwe ik…