Haar ogen.

Ik zag haar ogen,
ogen van een engel.
Ik zocht daarin een antwoord.
Een antwoord die ik zelf wel wist.
Balancerend op een dun touw met onder mij mijn verleden.
Boven mij de toekomst.
Als ik naar boven kijk,
verlies ik,
verlies ik mijn evenwicht.
Als ik val lijk ik te vallen in het luchtledige,
luchtledige van mijn verleden.
Maar het is de basis,
basis waarop ik gebouwd heb,
mijn toekomst.
Een zekere.
Maar in de ogen van de engel,
onzeker.
Een reflectie geprojecteerd op mijzelf.
En dan begrijp ik,
begrijp ik mijn verleden,
mijn toekomst liggen,
liggen daar,
daar in haar ogen…