Noodlot.

Een graf;
opgeruimd.
Ja ik ken de overledene.
Goed zelfs.
Je zou kunnen zeggen zo goed dat hij mijn leven mede
bepaald heeft .
Dat laatste stoffelijke restje mens die me na stond verdwenen
in de container van de gemeente.
Misschien wel zijn noodlot.
De tragiek van zijn bestaan.
Hij wilde eigenlijk gecremeerd, zijn as uitgestrooid over zee.
Het is anders gegaan.
Maar zou de herinnering aan hem anders zijn dan nu?
Nee ik denk het niet en toch geeft dit einde iets treurigs.
Vervult me met een schuldgevoel naar hem.
Terecht of onterecht.
Misschien is het gevoel ingegeven door de buitenwereld?
Ik weet het niet.
Wanneer is hij echt dood?
Ik denk als ik niet meer aan hem denk;
over hem praat.
Is daar een graf voor nodig?
Dus zeker blijft hij voortbestaan;
zijn kennis, zijn liefde, zijn bevlogenheid.
En ik zou willen, willen, willen en dan beseffen;
ik bepaal niet,
het noodlot bepaalt…

Bob