De dood.

Las woensdagmorgen in de krant.
De schrijver Joost Zwagerman heeft zelfmoord gepleegd.
Ik was geschokt en ik weet eigenlijk niet waarom het
me zo pakte.
Ik las hem graag en luisterde ook graag naar zijn bedreven
monologen over kunst.
Was hij behept met het zelfmoord gen?
Want ook zijn vader was suïcidaal.
Hij zei: “Een zelfmoordenaar wil een ander leven”.
Is dat zo?
Waarom?
Is het niet juist de kracht weten te vinden uit je huidige?
Hij leed aan zware depressies.
Ik weet, ik voel.
Artsen, neuropsychologen voorspelden ook mij zware depressies.
Ja, ja, ja…
Ik voel het,
ben me bewust.
Is dit het antwoord op hedonisme?
Is het de wetenschap;
de wetenschap van de dood?
De dood als het absoluut abstracte van mijn bestaan.
En toch tastbaar,
tastbaar omdat ik voelde, voel,
hem,
in me,
last,
de last van het kunnen,
kunnen,
Verlossing,
leven…