Ziel.

Las een stukje van Plato wat hij schreef in zijn boek de Faidros.
Wat is de ziel?
Alleen een god kan zeggen wat een ziel is, maar dat de mens kan
bepalen waarop een ziel lijkt, namelijk ‘de samengevoegde kracht
van een span gevleugelde paarden en een menner’.
Ik heb daar eens over nagedacht.
Waarom willen mensen altijd dingen proberen te begrijpen?
Te vangen in beperkingen van het denken.
Het denken op zich te beperken binnen de kaders van hun weten.
Alsof iemand alwetend zou kunnen zijn.
Ik voor mij plaats de ziel hoger dan het denken.
Dat gene wat het denken bepaalt.
Ingegeven door de ervaring van het verleden.
En zeker ook een baby heeft een ervaring ondanks dat het
nog niet lang geleefd heeft.
De ervaring die het heeft is de ervaring van de voorouders.
Het voegt slechts ervaringen toe wat weer verder gaat naar de
volgende generatie.
Ik luisterde naar een verhaal van mijn moeder over mijn opa.
Ik ken de verhalen van mijn andere opa.
Hun beider karakter.
Zo verschillend en toch de overeenkomsten.
Mijn gedachte ging toen naar mijn karakter.
Hoe is mijn karakter?
Waardoor is het gevormd?
Wordt het gevormd of is het een vaststaand feit?
Het is denk ik gevormd door de ervaringen van mijn voorouders.
Uiteindelijk de blauwdruk van mijn bestaan.
Mijn ziel…