Eeuwigheid.

De klok tikt, tikt het verleden weg.
De wijzers banen zich een weg naar de toekomst.
Toekomst ongewis.
Toch van de wijzers van klok weet je,
weet je iedere keer van de volgende minuut.
Maar je weet niet de verre toekomst.
Zou je altijd naar de klok staren zou je steeds weten.
Toch honger en dorst spelen parten.
Om die te stillen ga je iets doen.
Het keukenkastje de koelkast; leeg?
Je moet iets gaan ondernemen.
Hoe wonderlijk want de toekomst wordt nu steeds
ongewisser.
Want heb je geld om eten, drinken te kopen?
Niet?
Wat onderneem je dan?
Die eeuwige cyclus.
Wordt dat de eeuwigheid?
Is de eeuwigheid de toekomst of het verleden?
Of is het een dimensie van het nu?
Is dat wat de menselijke geest daaraan geeft?
En bestaat de eeuwigheid gewoon niet.
Zijn we de elementaire deeltjes die vormen.
In een soort luchtledige waar onze geest bepaalt.
Een verleden maar ook toekomst.
Me gaan verliezen in welke vorm die ik er aan geef;
eeuwigheid…