Het ongewisse gewisse.

Ik houd me vast aan een richeltje van de afgrond.
Mijn vingers doen pijn.
Angstig kijk ik over mijn schouder.
Onder mij een duizelingwekkende leegte.
Kijk dan naar boven naar de immense hemel.
Het strekt zich ver over mij heen.
Dan voel ik een vast vertrouwen.
Het vertrouwen in mijzelf.
Ik weet ik kan me optrekken.
Me redden van het ongewisse of juiste gewisse.
Gewisse dat ik val en te dan pletter sla.
Het ongewisse wat dan volgt.
Is ongewis vrij?
Vrij van het weten.
Onvrij van het níet weten.
Maar maakt het het juist daarom niet vrij?
Vrijer kan ik niet zijn, kan ik niet worden.
Ik laat los;
los, los, los…