Het schijnbaar onbereikbare.

Las laatst een sterke zin gezegd door een Braziliaanse diplomaat Sergio vieira de Mello. Hij is in 2003 in Irak omgekomen als speciaal VN-gazant. Hij zei:
‘zolang we niet streven naar het schijnbaar onbereikbare, dreigen we genoegen te nemen met middelmatigheid’.
Middelmatigheid, middelmatigheid, het achtervolgt me al vanaf
mijn vroegste jeugd.
Mijn opa sterkte me om me te ontworstelen aan die middelmatigheid.
Gaf me steeds het gevoel dat ik niet middelmatig was maar juist zo speciaal.
Als ik iets van hem kreeg was wát ik kreeg niet zo speciaal maar dát ik het kreeg juist speciaal.
Niemand anders dan ik kreeg het namelijk.
Een gewoon snoepje ontsteeg zo de middelmatigheid van een snoepje.
Of ik toen als vier jarige zijn bedoeling begreep?
Mijn opa een eenvoudige man die was getekend;
getekend omdat hij zelf de middelmatigheid was ontstegen.
De middelmatigheid om niet te sterven waar vele anderen dat wel deden.
Omdat hij vocht voor een zaak die niet de zijne was.
Uiteindelijk verworden tot zijn zaak omdat het om zijn vege lijf ging.
Eenmaal thuis gekomen werd hij evenals zijn kinderen gezien als een soort “outlaw”.
Schijnbaar voor hem onbereikbaar om te her integreren thuis in een calvinistisch land dat niet meer zijn thuis was.
Toch hij deed het zonder zichzelf ontrouw te worden.
Maar hij zou in zijn eenzame strijd tegen de demonen van de dood uiteindelijk verliezen.
Als de dood eens bij je is geweest laat hij je nooit meer los.
Het houdt je gevangen maar tevens bevrijdt het je van alle moraal.
Ook nu ontsteeg hij de middelmatigheid.
Nu zo’n 45 jaar later begrijp ik mijn opa.
Hij gaf me de kracht om te ontstijgen aan een uitzichtloos bestaan als gehandicapte met hersenletsel.
Heb me schijnbaar onbereikbare doelen gesteld.
Door alleen het stellen daarvan ontstegen aan middelmatigheid.
Ik wil met u beste lezer de middelmatigheid ontstijgen door in 2015 schijnbaar onbereikbare doelen te stellen.
Of ik, of u, ze bereiken is van geen enkel belang slechts het stellen ‘van’ en het dan streven ‘naar’ brengt ons al verder.
Ik wens u een zalig en gelukkig nieuwjaar en de kracht om de middelmatigheid te ontstijgen!

Roger