Afscheid van een vriend.

In juni schreef ik over de eenzaamheid van FengChi.
Ik wist dat dit een mijlpaal was.
Niet alleen omdat ik een acupuncturist ben.
De punten ken die mijn meester prikt.
Ik wist Fengchi is het begin van het einde.
Het afscheid.
Ik voel het in mijn lijf.
Weken geleden schermde ik een toernooi.
Nee ik heb er niet over geschreven.
Het verwarde me.
Mijn lijf verwarde me.
Ik schermde de wedstrijd van mijn leven.
Won ik?
5 – 2 stond ik voor.
Toch verloren.
Op een haartje, 10 – 9.
Waarom verloren?
Nee niet mijn lijf liet me in de steek maar pure tactiek.
Verbaasd mijn lijf deed,
deed wat het doen moest.
Kon me niet meer verschuilen achter mijn handicap.
Gewoon verloren omdat ik niet slim genoeg was.
Mijn intellect overruled.
Ja en daar stond ik dan.
Mijn wapen in de hand,
lovende woorden van het publiek,
ik verbaasd over mijn eigen emoties,
Fucking 20 jaar en hij deed het weer.
Hij deed verdomme het weer!!!
En mijn meester?
Hij voelde mijn pols.
Voelde wat ik voelde tijdens de wedstrijd.
Als of, als of ik gaf.
Mijn hand.
Afscheid, Tilly.
Goodbye my friend.
FengFu, Fengchi, Dalin en vele anderen.
Hij prikt ze niet meer.
fucking 20 jaar en ik kan het niet;
Afscheid…

(Tilly mijn fysiotherapeute in het St.Maartenskliniek).