Geen idee.

Jaren, jaren geleden dat ik hem zag.
Maar ga ik nu in herhaling vallen?
Maar misschien is dat mijn leven.
Dat steeds herhalen;
herhalen van mijn, mijn,
verleden.
Mijn bewustzijn confronteert me.
Ik kan niet van mij zelf weg vluchten.
Want ik ben, ben, ben die ik ben.
Reed met de motor een route.
In het verleden vele malen.
De rust van het vertrouwde overviel me.
Want ik voelde de machine als vanouds.
Betrapte me op het rijden op de toeren.
Niet op de snelheid.
Telde de versnellingen.
Even één met de machine.
Toen na jaren mijn oude dienstmattie.
Het tikken van het blok, bak koffie, tikken,
ouwehoeren over niets, over alles, tikken,
ouwehoeren, tikken, ouwehoeren, tikken…
Het voelde als het bereiken van het punt.
Punt waar het begon.
En ik wist;
een keerpunt en ik moet,
moet een besluit nemen.
Welk?
Geen idee…