Zinnetje.

Had zo één enkel zinnetje.
Kon ‘m zo hier neerzetten.
Niet meer als zes woordjes.
In de beperking toont zich de meester.
Zo’n zinnetje zou waarschijnlijk niemand iets zeggen.
Of toch wel?
Diegene waarvoor het bedoelt is?
Maar dan zou het ook door diegene gelezen moeten worden.
Maar zoals met alle geschreven zinnetjes;
niet gelezen geen gevolg.
Tja en als schrijver wil je juist een soort van gevolg.
Ik laat het zinnetje.
In mijn hoofd.
Springend van gedachte naar gedachte.
Ondergaand in de massaliteit en wirwar van.
Toch ieder keer weer naar bovendrijvend.
Dat zinnetje, zinnetje, zinnetje…