Eenzaamheid van FengChi.

Zoals iedere week voelt hij mijn pols.
Volgens chinese traditie zegt hij niets.
Helemaal niets.
Ik lees dan de zijne, hij de mijne.
Gezicht.
Nu verscheen daar een glimlach.
Hij zei één woord:
“goed”.
Ongeveer, of eigenlijk precies, één jaar
geleden schreef ik over FengFu;
paleis van wind.
Nu FengChi,
vijver van wind.
Mijn meester prikt hem niet meer.
U zegt het waarschijnlijk niets.
Maar hij prikte het bijna 10 jaar lang.
10 jaar lang iedere week!
Het gevoel,
ik kan het bijna niet beschrijven;
totale euforie!
Maar het maakt me ook bang.
Bang voor het afscheid.
Eerder nam ik afscheid van een meester.
Als loslaten van moeders hand eerste keer school.
Een hand die me geleid heeft naar mijn doel.
Is het vechten voor een doel mooier als het
uiteindelijk bereiken daarvan?
Ik weet het niet.
Ambivalent: treurig, blij.
Eenzaam…