Daar sta ik dan.

Maandag; Spinseldag.
Ik overdenk de week.
Verschillende ontmoetingen.
De uitgesproken gedachten.
Vooral ook de niet uitgesproken.
Beter wel of niet?
Daarop balancerend.
Hopen dat het anders wordt.
Maar beter zal het niet worden.
Dan het gemis of juist de invulling?
Invulling van mijn verborgen verlangens.
Gisteren op de schermloper wist ik; het kan
niet eeuwig duren.
Het is het moment.
Momenten zijn altijd even.
Daarom niet minder heftig.
Bewust van een steeds kleinere toekomst,
een steeds langer verleden.
Daar sta ik dan.
Nu.