Sterf iedere dag.

Je geest gaat gebukt onder je herinneringen.
Nare ervaringen, bemoeienissen van het leven.
Kan zo’n geest nog open staan voor het nieuwe?
Het zou daarom eigenlijk iedere dag moeten sterven.
Maar hoe sterft het elke dag?
Ook mijn verleden drukt me.
Toch is juist het verleden die me vrij maakt.
Of eigenlijk behoed voor eerder gemaakte fouten.
Of moet ik zeggen het nálaten van het maken van fouten?
Leuk om daar over na te denken.
Want wat is fout?
Ten opzichte van wat?
In ieder geval voor de geest iets nieuws.
Als geen fout; geen nieuwe ervaring.
Fouten, hoe klein ook, kunnen gigantische gevolgen
hebben.
Ik zou bijna compulsief fouten gaan maken.
Enkel om mijn geest te voeden.
Hét excuus ook om iedere dag te sterven.
Ik ben hongerig naar het nieuwe.
Al moet ik toegeven dat het nieuwe ook iets van het
oude herbergt.
Het verlangen naar de eerder gemaakte ervaring.
De kunst is als een kind iedere ervaring als totaal nieuw
te ervaren.
Onbevangen, zonder vooroordeel.
Heerlijk wat een wereld er dan voor je open gaat.