Hereniging.

Afgelopen zondag voelde ik hem weer.
Mijn ik.
Ik ben hem jaren kwijt geweest.
Herkende hem nauwelijks.
In het begin onwennig.
Toch stond hij daar weer.
Mijn god wat moest ik met hem?
Excuseerde me zelfs voor hem.
Toch verwonderde hij me.
En ergens voelde ik mij op mijn gemak met hem.
Hij deed als van ouds zijn ding.
Alsof hij wist dat hij alleen hij kan zijn door
zich niet door wat dan ook van de wijs te laten brengen.
Niet bang,
bang om stuk te gaan.
Het decor,
de schermloper, zijn uitdaging.
Ging tot het uiterste; emotioneel, fysiek.
Ja en verdomd hij ging stuk.
Maar wat een overwinning!
Wat een overwinning;
mijn ik is terug!!!
Weten, weten ik kan als vanouds winnen.
De hereniging van lichaam en ziel…