Loslaten.

zaterdag papa en de “kleine” meid naar
de Radboud universiteit in Nijmegen.
Ik herinner me de eerste keer naar de “grote
school” voor op het fietsstoeltje.
Voor het schoolplein hield ik haar handje vast.
Wat was ze groot.
Ik liet haar los;
los.
Daar op de campus van de universiteit wilde ik ook
haar handje vasthouden.
Wat was ze klein.
Maar ook nu moest ik ze los laten;
los.
Ik breng haar iedere keer naar een volgende stap in haar leven.
Iedere stap betekend ook een stap verder van mij weg.
Ja ik moet haar los laten.
De natuur bepaalt dat.
Even, fietsstoeltje, wind in onze gezichten,
even nodig zijn.
En dan los, los, los…