Aapje.

Er zat een aapje op mijn schouder.
Zo’n grappig aapje als vroeger in de Kuifje
tekeningen van Hergé.
Met een lange staart, rood jasje met koperen knopen.
Op zijn koppie een Fez met een gele kwast.
Hij sprong van mijn ene oor naar de andere.
Maakte me aan het lachen.
Grappig onnozel aapje.
Zijn boodschap zette me aan het denken.
Want wat was zijn boodschap?
Luid aapjesgeschreeuw;
mijn luie onderbewustzijn wakker schreeuwend.
Langzaam als een openbarstende cocon.
En ik stond daar, tastend om me heen.
Maar ik voelde geen houvast.
Dan een hand aangereikt.
Durf ik hem aan te nemen?
Durf ik het?
Moe van verliezen.
Zo moe…